Nie ma jak w domu!

Od soboty chodzimy troszkę do tyłu. Zegary biologiczne działają według czasu z innej półkuli. Zasypiamy na stojąco o 7 wieczorem, a potem budzimy się o trzeciej w nocy i nie możemy zasnąć. Dziwnie strasznie jest tak wrócić po ponad czterech miesiącach do własnego domu - wszystko dziwnie wygląda, nie pamiętam gdzie co jest i gdzie co schowałam przed wyjazdem (schowałam tak żeby potem łatwo to coś znaleźć, widać nie tak łatwo). Oczywiście ciągle marzniemy, do spania wkładam polarową pidżamę i skarpety, po domu snuję się w sweterkach. Wyprawa z dziećmi do sklepu była mordęgą - upieranie tych wszystkich kurtek, czapków, szalików, rajstopek. W dodatku chłopczyki mi z prawie wszystkiego wyrośli, więc trzeba na szybko im uzupełnić garderobę bo nie mam ich w co na ten mróz ubrać. W sklepie zaraz jesteśmy zlani potem, w tych kurtach czuje się jak ludek Michelin. Jeżdżąc autem cięgle muszę pamiętać którą stroną drogi jadę. Już mi się zdążyło pomylić na parkingu pod sklepem, a i przy skręcaniu w jakąś ulicę muszę pilnować pasa. A do pełni szczęścia złapaliśmy jakiegoś wstrętnego wirusa typu "zemsta faraona" w wersji na polskiej ziemi - razem z chłopczykami po kolei oglądaliśmy ubikację z bardzo bliska. Uff. Jaśko chorował wczoraj, dzisiaj ścięło mnie i Szymonka. Ale teraz już jest ciut lepiej - mam chociaż siły żeby zasiąść do komputera. Mam nadzieje że już jutro będę na chodzie, bo mam masę roboty przed wyjazdem na targi.

 Chłopczyki za fascynowali swoimi starymi zabawkami.